Het nieuwe jaar begint traditiegetrouw met het sneuvelen van de goede voornemens. Dit gaat vrij snel, zeker als je bedenkt hoelang erop gebroed wordt het jaar daarvoor. Het lijkje van de kerstboom ligt nog net op een brandstapel. De vage buikpijn van te veel oliebollen & champagne trekt uiteindelijk langzaam weg na een lading rennie’s …en daar gaan ze al. Afvallen, minder gaan werken, op tijd naar bed, meer quality time met je familie, niet meer stressen, geestelijke rust… Daag!
Ik vraag me wel eens af waarom de voornemens ons zo snel verlaten. Het ironische is dat ze aan het einde van het jaar steevast weer terugkomen. Om ons met vernieuwde krachten en inluistrucjes te verleiden tot de lijstjes met een hoog sciencefictiongehalte waar weinig tot niets van terechtkomt.
Ik en de anderen
Maar stel nou, dat wij eens een totaal ander voornemen formuleren, dat voor de verandering niet over me, myself & I gaat maar over ‘de ander’. Als wij een ‘moodboard’ maken waar wij bewust ons aandacht verleggen naar het reilen en zeilen van de medemensen. En dit is makkelijker gezegd dan gedaan, besef ik maar al te goed.
In mijn beleving ben ik een regelrecht integratiewonder. Heb hier gestudeerd, werk vanaf dag één in mijn nieuwe thuisland, ken alle sinterklaasliedjes en stamppotrecepten uit mijn hoofd en kijk braaf voetbal als Oranje speelt. Ik heb de Nederlandse cultuur, de taal en de omgangsvormen omarmd. Maar ik zeg het nog een keer: “Kokend Nederland, blijf af van de rode biet. Die hoort in de Russische keuken, in al haar pracht en praal. De befaamde borsh of heerlijke salade met zure appels, knoflook en walnoten (de dressing hou ik geheim), met een toefje dille bereiding als een kers op de taart; die bijzondere haring bedekt met een zalige mix van ingrediënten waarin de rode biet de boventoon voert: die zijn van mij en die zijn de beste.”
Een drupje chauvinisme is goed voor de mens en de natie maar pas op dat dit geen jerrycan wordt, tot over de rand gevuld met zelfgenoegzaamheid. Zo zie je maar, er is geen ‘ik’ zonder ‘de anderen’.
Blik verruimen
En dan komen wij langzaam maar zeker toch bij dat ene voornemen. Koester jezelf maar kijk eens met een open blik naar je ‘medereizigers’.
Hier komt’ie:
“Ik wil mijn blik verruimen. Ik ga in het nieuwe jaar niet over mensen oordelen, die anders zijn of lijken te zijn dan ik. Ik ga mijn natuurlijke neiging beteugelen om iedereen die anders denkt, praat of er anders uitziet dan ik, in een hokje te plaatsen en van een stempeltje te voorzien op zijn/haar voorhoofd: ‘Vreemdeling’. Ik ga werken aan begrip en acceptatie voor medemensen die anders hun leven leiden dan ik.”
Ik bewonder zoveel dingen die niet de mijne zijn. Zoals mijn taaltrainee Ali die dagelijks een strijd voert met de Nederlandse taal. Of mijn doofstomme hulp Elena die alleen maar werkt. En ik probeer begrip op te brengen voor zaken die mij bevreemden. Voor een collega die roddelt. Of de overbuurvrouw die nooit groet. Ik oefen iedere dag. Wil je het ook oefenen, neem dan contact op met mij. Je kunt mij gemakkelijk herkennen. Ik draag geen bontmuts, drink geen vodka en heb mijn kalasjnikov niet bij me.